دلت به حال دل ما چرا نمی سوزد
بسوزد آن که دلش بهر ما نمی سوزد

ز سوز اهل محبت کجا شود آگاه
چو شمع آن که ز سر تا به پا نمی سوزد

در این محیط غم افزا گمان مدار که هست
کسی که ز آتش جور و جفا نمی سوزد

ز دود آه ستم دیدگان سوخته دل
به حیرتم که چرا این بنا نمی سوزد

بگو به کارگر و عیب کارفرما بین
هر آن که گفت که فقر از غنا نمی سوزد

غریق بحر فنا ای خدا شدیم و هنوز
برای ما دل این ناخدا نمی سوزد

ز تندباد حوادث ز بس که شد خاموش
چراغ عمر من بینوا نمی سوزد

«فرخی یزدی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir