بحسرتی که چرا جای در قفس دارم
ز سوز درد کنم ناله تا نفس دارم

فضای تنگ قفس نیست در خور پرواز
پریدنی به میان هوا، هوس دارم

گدای خانه به دوش و سیاه مست و خموش
نه بیم دزد و نه اندیشه از عسس دارم

به شهسواری میدان غم شدم مشهور
ز بسکه لشکر محنت ز پیش و پس دارم

به دوره ترن و عصر آسمان پیمای
من از برای سفر استر و فرس دارم

هزارها دل خونین چو گل بخاک افتاد
هنوز من غم یک مشت خار و خس دارم

بداد من نرسد ای خدا اگر چه کسی
خوشم که چون تو خداوند دادرس دارم

«فرخی یزدی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir