تا در خم آن گیسو چین و شکن افتاده
بس بند و گره ز آن چین در کار من افتاده

در مسلک آزادی ما را نبود هادی
جز آنکه در این وادی خونین کفن افتاده

شادم که در این عالم از حرص بنی آدم
مسکین و غنی با هم اندر محن افتاده

زین شعله که پیدا نیست آنکس که نسوزد کیست
این شور قیامت چیست در مرد و زن افتاده

در عالم مسکینی جان داده بشیرینی
هر کشته که می بینی چون کوهکن افتاده

از وادی عشق ای دل جان برده کسی مشکل؟
زیرا که به هر منزل سرها ز تن افتاده

با ذوق سخنرانی گر نامه ما خوانی
در جای سخن دانی در از دهن افتاده