مرد ره عشق تو از دامن تر ترسد
آن کس که بود نامرد از دادن سر ترسد

گر با تو دوصد دریا آتش بودم در ره
نه دل ز خود اندیشد نه جان ز خطر ترسد

جانی که بر افروزد از شمع جمال تو
می‌دان که ز پروانه کفر است اگر ترسد

جایی که جگر سوزد مردان و جگرخواران
در خون جگر میرد هر کو ز جگر ترسد

گفتی دلت از هجرم می‌ترسد و می‌سوزد
بی وصل تو هر ساعت دل‌سوخته‌تر ترسد

از آه دل عطار آخر به نمی‌ترسی
کانکس که خبر دارد از آه سحر ترسد

«عطار نیشابوری»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir