تا این دل دیوانه بود عاقله ی ما
از طعن جنون بیهده باشد گله ی ما

آسوده غم عشق ز تنگی دو عالم
روزی که نمودند به او حوصله ی ما

شادابی دل داده به خارو خس این دشت
خونی که به هر گام چکد ز آبله ی ما

عمریست که پوئیم ره کویش اگرچه
از او نبود جز قدمی فاصله ی ما

دربار، به جز عشق نداریم متاعی
ایمن بود از راه زنان قافله ی ما

بر شاه (سحاب) ار رسد این نظم عجب نیست
کز لعل لب یار ببخشد صله ی ما

«سحاب اصفهانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir