دو عقیقت دو چشمه ی نوش است
هم گهر پاش و گهر پوش است

تا به خون ریختن نویدم داد
در تنم خون ز شوق در جوش است

صبر و هوشی نماند زانکه لبت
رهزن صبر و آفت هوش است

با وجود خیال او چه عجب
اگرم نام خود فراموش است

شیخ کز باده کرد منعم دوش
دیدم امشب که مست و مدهوش است

فاش گردد چو عیب ها اگرش
فتد این خرقه ای که بر دوش است

ننگش از تاج شاهی آنکه ز تو
حلقه ی بندگیش در گوش است

فارغ از رشک غیرم و غم هجر
تا خیال توام هم آغوش است

پرده ی ما نمیدرند (سحاب)
که خطابخش ما خطا پوش است