با غیر ز می پر است جامت
شادیم به عیش ناتمامت

اندیشه ی مرهم ارکند دل
گو لذت زخم او حرامت

انکار قیامت ارکند کس
برخیز که بنگرد قیامت

ای مرغ دل از نخست گسترد
دامی ز وفا و کرد رامت

از بهر فریب دیگران بود
گر داشت دو روزی احترامت

آیند به شوق سنگ جورت
مرغان چمن بطرف بامت

دریاب گیاه خشک ما را
ای ابر عطا ز فیض عامت

بینی چو شتاب عمر سویم
آهسته چرا بود خرامت

آهی ز جگر کشیدم ای دل
کز چرخ کشیدم انتقامت

خط از رخ او دمید و گویا
گردید (سحاب) صبح شامت