عنان او چو گرفتم دل از فغان افتاد
کنون که وقت فغان بود از زبان افتاد

ز باده روی کس اینگونه لاله گون نشود
مگر به چشم تو این چشم خونفشان افتاد

دل مراست تمنای قوت آهی
مگر به فکر مکافات آسمان افتاد

حدیث چشمه ی نوشت به هر کسی که رسید
چو خضر در هوس عمر و جاودان افتاد

نهادشست قضا هر خدنگ کین به کمان
نشان سینه ی من بود و بر نشان افتاد

دمید خط ز رخ دل ستان و جان آسود
زرشک غیر که عمری بلای جان افتاد

بلی ز صدمه ی خار و هجوم زاغ چه باک
مرا که فصل خزان ره به گلستان افتاد

گهی ز آتش روی تو گه ز آه (سحاب)
چه شعله های جهان سوز در جهان افتاد

«سحاب اصفهانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir