۱۹۱ بار خوانده شده

شمارهٔ ۱۵۹

عنان او چو گرفتم دل از فغان افتاد
کنون که وقت فغان بود از زبان افتاد

ز باده روی کس اینگونه لاله گون نشود
مگر به چشم تو این چشم خونفشان افتاد

دل مراست تمنای قوت آهی
مگر به فکر مکافات آسمان افتاد

حدیث چشمه ی نوشت به هر کسی که رسید
چو خضر در هوس عمر و جاودان افتاد

نهادشست قضا هر خدنگ کین به کمان
نشان سینه ی من بود و بر نشان افتاد

دمید خط ز رخ دل ستان و جان آسود
زرشک غیر که عمری بلای جان افتاد

بلی ز صدمه ی خار و هجوم زاغ چه باک
مرا که فصل خزان ره به گلستان افتاد

گهی ز آتش روی تو گه ز آه (سحاب)
چه شعله های جهان سوز در جهان افتاد
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۵۸
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۶۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.