خسروا صحن فلک ساحت میدان تو باد
گردش گوی خور از لطمه ی چوگان تو باد

نرسد پای وجودت چو بر اقلیم وجوب
برتر از کون و مکان عالم امکان تو باد

در حریم حرم عیش و طرب مهر و سپهر
دایم این مجمر و آن مجمره گردان تو باد

ماه از شمع وثاق تو پی کسب ضیا
همچو شمع فلک از شمسه ی ایوان تو باد

آب سرچشمه ی حیوان چو بود خاک درت
خضر لب تشنه ی سرچشمه ی حیوان تو باد

نه فلک در صدف آید به محیط کرمت
هر یکی پر گهر از قطره ی احسان تو باد

گلشن عیش بود بزم می و روی نگار
ز آن دو گلشن گل مقصود به دامان تو باد