هوش مصنوعی: این شعر از عشق نافرجام، رنج‌های عاشقانه، و بی‌وفایی معشوق سخن می‌گوید. شاعر از جفا و ستم معشوق شکایت دارد، اما در عین حال به زیبایی و جذابیت او اذعان می‌کند. همچنین، به موضوعاتی مانند فریب، بی‌وفایی، و ارزشمند بودن لحظات عشق اشاره می‌شود.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عاشقانه و استفاده از استعاره‌های پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از مضامین مانند رنج عشق و بی‌وفایی نیاز به بلوغ عاطفی دارد.

شمارهٔ ۱۷۹

جز اینکه میل جفا و سر ستم دارد
دگر نگار من از دلبری چه کم دارد

پی فریب دل دیگران عجب نبود
دلا اگر دو سه روزیت محترم دارد

بخاص و عام رسد فیض این بسی تفضیل
سفال میکده ی ما به جام جم دارد

زرشک صید دلم تا فتاده در دامت
چه داغها که بدل آهوی حرم دارد

هر آن که دید رخش دادجان، بکشتن خلق
به سست عهدیم او از چه متهم دارد

اگر نخواهد با من کسی نبندد عهد
به سست عهدیم او از چه متهم دارد

دگر زشرم تو گیتی نیاورد به وجود
هر آن شمایل موزون که در عدم دارد

دم دگر بنشین بر سرش که وصل تو را
(سحاب) تا نفسی هست مغتنم دارد
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۷۸
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۸۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.