گله تا حشر اگر زیار کنم
شرح یک شمه از هزار کنم

چاره ی یأس شد زو عده ی وصل
تا چه با درد انتظار کنم

روزگارم سیه تو کردی و من
شکوه از جور روزگار کنم

بر در او چه جای نومیدیست
به چه دل را امیدوار کنم؟

نیم جانی که هست قابل نیست
که به پای تواش نثار کنم

هم ز بهر نثار نیست مرا
بجز این نیم جان چه کار کنم

بی تو چشم (سحاب) را چو سحاب
خجل از چشم اشک بار کنم