پیغام تو را گر همه دل بود بریدم
یک بار نگفتم که ندامت نکشیدم

سنگ ستم هیچ کس این ذوق ندارد
بسیار زهر گوشه ی دیوار پریدم

در مجلس اغیار ندانم به که بودی
هر گه سخن مهر و وفا از تو شنیدم

از بس که به امید تو هر روز نشستم
تا شام در این راه به وصلت نرسیدم

امروز ز امیدم همه آنست که گوید
روزی که زوصل تو شود قطع امیدم

دیگر به چه امید شوم زنده به محشر؟
کم نیست (سحاب) آنچه بیک عمر کشیدم