هوش مصنوعی: این متن به بیان عشق الهی و ویژگی‌های آن می‌پردازد. عشق بی‌علت و بی‌چراست و بدون دلیل به انسان بخشیده می‌شود. این عشق می‌تواند فنا را به بقا و بقا را به فنا تبدیل کند. همچنین، عشق باعث پاکی روح و روشنایی راه می‌شود. متن تأکید می‌کند که برای دریافت این عشق، باید از خودخواهی و تظاهر دوری کرد و مانند نی تهی شد.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۲۶۶

عشقت ایمان و جان به ما بخشد
لیک بی‌علتی عطا بخشد

نیست علت که ملک صد سلطان
در زمانی به یک گدا بخشد

گر همه طاعتی به جای آری
هر یکی را صدت جزا بخشد

لیک گنجی که قسم عشاق است
عشق بی چون و بی چرا بخشد

نیست کس را خبر که پرتو عشق
به کجا آید و کجا بخشد

ذره‌ای گر ز پرده در تابد
شرق تا غرب کیمیا بخشد

گر بقا بیندت فنا کندت
ور فنا بایدت بقا بخشد

هر نفس صد هزار خاک شوند
تا چنین دولتی کرا بخشد

چون ببازی تو جمله تو بر تو
گر تو بی تو شوی تو را بخشد

گر تو را چشم راه بین است بران
راه چشم تو را ضیا بخشد

وگرت چشم تیرگی دارد
راهت از گرد توتیا بخشد

همچو نی شو تهی ز دعوی و لاف
تا دمت روح را صفا بخشد

گر بسوزی ز شعله نور دهد
ور بسازی بسی نوا بخشد

گر درین ره فرید کشته شود
اولین گام خونبها بخشد
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۴
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۶۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۶۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.