ز خاک کویش ای دل گاهگاهی دیده روشن کن
و گرز آن هم نئی خرسند یاد از حسرت من کن

پی آسایش ای مرغ چمن در دام مسکن کن
شوی هر گه که دل تنگ از اسیر یاد گلشن کن

به آن حالم که در دل داشت شوق دیدنش عمری
کنون ای همدم از بالین من برخیز و شیون کن

به کیش دوستی منع رقیبان غایتی دارد
که می گوید تمام خلق را با خویش دشمن کن

به رغم من به بزم غیر شبها تا سحر ماندی
به زغم غیر هم گاهی نگاهی جانب من کن

گر از سنگ جفا ای طایر دل ایمنی خواهی
به هر بامی که بینی عزتی داری نشیمن کن

به باغ دوستی هر گل کز آب دیده پروردی
(سحاب) از دیده مانند منش اکنون بدامن کن