دردا که وفا در این زمانه
از اهل زمان بود فسانه

زاهد کشد آه حسرت و من
در دیر مغان می مغانه

خواهد ز سپهر دادم از دل
این شعله که می کشد زبانه

من غرقه ی بحر عشق و عشقش
بحری و چو بحر بی کرانه

با آن لب و خال بی نیاز است
مرغ دل من زآب و دانه

یک لحظه وصال دوست خوشتر
ای خضر ز عمر جاودانه

گفتم: روم از در تو گفتا:
کم باش سگیم ز آستانه

دل در خم طره ی تو مرغی است
در دام گرفته آشیانه

به ز آن که زدوریت نمردم
نبود پی قتل من بهانه

بگذار که پا نهم بکویت
نگذاریم ار قدم بخانه

ای گل سخن وفا چه گویم
گوش تو کجا و این ترانه

دلها به زمین (سحاب) ریزد
هر گه که زند به زلف شانه