دردمندم از لب لعلت بده درمان ما
کز رخ چون خورفکندی آتشی در جان ما

در دلم دردیست درمانش نمی دانم ز وصل
خود نمی آید به سر این درد بی درمان ما

خلق گویندم تو را بودی سر و سامان چه شد
سر ز سودا پر شد و از دست رفت سامان ما

آخر از روی کرم بازآ که در هجران تو
ز آب چشم خون فشانم تر شده دامان ما

مدّتی تا در جهان سرگشته می گردم به غم
خود نمی گویی که چون شد زار سرگردان ما

سالها تا همچو سرو از عشق رویت سر کشید
این دل سرگشته ی مهجور نافرمان ما

عید رویش را فدا کردم جهان و جان چه گفت
خود چه ارزد لاشه ای تا می کنی قربان ما

کس چو من در عاشقی جان و جهانی در نباخت
عشق روی دوست آمد آیتی در شان ما

من گدای کوی او گشتم که تا بر من نظر
افکند، دارد فراغت از جهان سلطان ما