هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی، زیبایی و بی‌همتایی معشوق را توصیف می‌کند. شاعر از عشق و فراق می‌نالد و آرزوی وصال دارد. همچنین، به مفاهیمی مانند مکر دشمنان، ایمان به ذات، و قدرت عشق در جهان اشاره می‌کند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی نیاز دارد. همچنین، برخی از اصطلاحات و تشبیهات ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد.

شمارهٔ ۷۰

بگویمت سخنی ای نگار چون بالات
به راستی و درستی که نیست کس همتات

نرست سرو چو قدّ تو راست در بستان
گلی ندید کسی چون رخ جهان آرات

اگر کنی گذری در چمن گل رنگین
فتد ز دست و سهی سرو سر نهد در پات

منم به کوی فراقت نشسته با غم و درد
تویی به عالم عشق کسی دگر، هیهات

هنوز با همه جور تو در تکاپویم
که کی رسم به وصال جمال روح افزات

ز مکر دشمن بدگو مباش ایمن از آنک
چگونه ترک کند آنچه باشدش در ذات

به اعتقاد توان برد کار خویش از پیش
تو زهد خشک مور ز و بنه ز سر طامات

فرس به عرصه چنان راند و فرزبندی کرد
رخی نهاد شه عشق و شد جهان شه مات

برفتی و بزدی آتشی به جان جهان
دلت نکرد ترحّم نبود شرم از مات
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۶۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۷۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.