سر زلف دلستانت به شکن دریغم آید
صفت بر چو سیمت به سمن دریغم آید

من تشنه زان نخواهم ز لب خوشت شرابی
که حلاوت لب تو به دهن دریغم آید

مرساد هیچ آفت به تن و به جانت هرگز
که به جان فسوس باشد که به تن دریغم آید

تن کشتگان خود را به میان خون رها کن
که چنان تنی درین ره به کفن دریغم آید

ز فرید می‌نیاید سخن لب تو گفتن
که لب شکر فشانت به سخن دریغم آید

«عطار نیشابوری»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir