۳۲۰ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۳۵۹

دلبرم رخ گشاده می‌آید
تاب در زلف داده می‌آید

در دل سنگ لعل می‌بندد
کو چنین لب گشاده می‌آید

شهسوار سپهر از پی او
می‌رود کو پیاده می‌آید

زلف برهم فکنده می‌گذرد
خلق برهم فتاده می‌آید

ای عجب چشم اوست مست و خراب
وز لبش بوی باده می‌آید

پیش سرسبزی خطش چو قلم
عقل کل بر چکاده می‌آید

ماه سر درفکنده می‌گذرد
چرخ بر سر ستاده می‌آید

آفتابی که سرکش است چو تیغ
بر خطش سر نهاده می‌آید

در صفاتش ز بحر جان فرید
گهر پاک‌زاده می‌آید
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۵۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۶۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.