تا بمن از ناز ساقی سرگران افتاده است
همچو شمع محفلم آتش بجان افتاده است

خواهش دنیا دگر در دل نمی گنجد مرا
داغ آنجا کاروان در کاروان افتاده است

دل جدا از حلقه زلفش نمی گیرد قرار
همچو آن مرغی که دور از آشیان افتاده است

تا بسیر گلستان برخاست آن رشگ بهار
گل زبیقدری ز چشم باغبان افتاده است

از طبیب خسته گر احوال پرسندت بگوی
دیدمش در بستر غم ناتوان افتاده است