خفتن نتوان درین گلستان
از ناله ی شب نخفته مرغان

ای شب نه غم منی خدا را
تا چند نمی‌رسی به پایان

من مانده و همرهان روانه
من خفته و کاروان شتابان

هستم ز تو من به جان خریدار
دردی که نمی‌رسد به درمان

جویند و چه سود چون نیابند
روزی که شوم ز دیده پنهان

من گریه‌کنان نشسته غمگین
تو خنده‌زنان گذشته شادان

دردی دارم طبیب کآن را
نتْوان گفت و نهفت نتوان