ببخشا ای که میر کاروانی
بواپس مانده ای بر ره روانی

درین گلشن من آنمرغ غریبم
که بر شاخی ندارم آشیانی

فغان نو بدام افتاده صیدیست
بگوشت گر رسد امشب فغانی

تو و ای فاخته سروت که ما را
بود بس جلوه سر و روانی

جبین طاعتم بنگر که فرسود
زبس سودم بخاک آستانی

پشیمان گردی از بیداد چون خاست
زدل آهی، و تیری از کمانی

طبیب خسته وقتش خوش کزو ماند
ز حرف عشق هر سو داستانی