تو تا باشی ای خسرو نامور
مرنجان کسی را که دارد هنر

به ویژه که باشد ز روشن دلی
به جان دوست دار نبی و علی

یکی نامداری زایران منم
که خو کرده در جنگ شیران تنم

قلم دارم و علم و فرهنگ و رای
نژاد بزرگان و فر همای

به گاهی که آمد تمیزم پدید
روانم به دانش همی بد کلید

زگیتی نجستم به جز راستی
نگشتم به گرد کم و کاستی

همه خیر اسلامیان خواستم
دلم را به نیکی بیاراستم

همه خواستم تا که اسلامیان
به وحدت ببندند یکسر میان

همه دوستی با هم افزون کنند
ز دل کین دیرینه بیرون کنند

مر اسلامیان را فزاید شرف
نفاق و جدایی شود برطرف

در اسلام آید به فر حمید
یکی اتحاد سیاسی پدید

شود ترک ایران و ایران چو ترک
نماند دوئی در شهان سترک

همان نیز دانندگان عراق
به سلطان اعظم کنند اتفاق

زدل ها زدایند این کینه زود
نگویند سنی و شیعی که بود

وز آن پس بگیرند گیتی به زور
زجان مخالف بر آرند شور

ابا چند آزاده مرد گزین
نبشتیم بس نامه های متین

روانه نمودیم سوی عراق
که برخیزد از عالم دین نفاق

به نیروی دادار جان آفرین
همه بر نهادند امضا برین

به بخشید حسن اثر نامه ها
که، خام و نپخته نبد خامه ها

سپاسم زیزدان پیروزگر
که این نخل امید شد بارور

نوشتند زایران و هم از عراق
که از دل بشستیم گرد نفاق

همه جان فدای شریعت کنیم
به سلطان اسلام بیعت کنیم

گذاریم قانون بیگانگی
بگیریم آیین فرزانگی

ازین پس همه کفر سازیم پست
بیاریم گیتی سراسر به دست

کسی از سلاطین اسلامیان
ز عباسیان تا به عثمانیان

زسامانی و غزنی و دیلمی
ز سلجوق و خوارزمی و فاطمی

ز صدر سلف تا به گاه خلف
موفق نگردید بر این شرف

مگر اندرین عصر کامد پدید
چنین طرح محکم ز رای سدید

گرت زین بد آید، گناه من است
که این شیوه آیین و راه من است

برین زاده ام هم برین بگذرم
وزین فخر بر چرخ ساید سرم

اگر شاه را بود حسی نهان
مرا ساختی بی نیاز از جهان

وگر از مسلمانیش بود بهر
به نیکی مرا شهره کردی به دهر

چو در خون او جوهر شرک بود
زتوحید اسلام خشمش فزود

پشیزی به از شهریاری چنین
که نه کیش دارد نه آیین و دین

مرا بیم دادی که در اردبیل
تنم را به زنجیر بندی چو پیل

زکشتن نترسم که آزاده ام
زمادر همی مرگ را زاده ام

کسی بی زمانه به گیتی نمرد
بمرد آنکه نام بزرگی نبرد

نمیرم ازین پس که من زنده ام
که این طرح توحید افکنده ام

به گوش از سروشم بسی مژدهاست
دلم گنج گوهر، قلم اژدهاست

پس از مردنم هست پایندگی
که جاوید باشد مرا زندگی

نصیب من آباد و تحسین بود
تو را بهره همواره نفرین بود

پس از من بگویند نام آوران
سرایند با یکدگر مهتران

که کرمانی راد پاکی نهاد
همه داد مردی و دانش بداد

پس از سیزده قرن پر اختلاف
نمودار کرد او ره ائتلاف

به توحید دعوت نمود از دویی
به پیچید از کژی و جادویی

مرا آید از مشتری آفرین
که بودم فداکار دین مبین

درودم زمینو رسانند حور
هم از آسمانم فشانند نور

به دوزخ بمانی تو تیره روان
همت لعنت آید زپیر و جوان

نشینند و گویند مردان راد
به نیکی نیارند نام تو یاد

که شه ناصرالدین بدی یار کفر
از او گرم گردید بازار کفر

کسانی که توحید دین خواستند
بدین مقصد قدس برخاستند

بیازرد و افسرد و از خود براند
به گیتی به جز نام زشتی نخواند

تو ای شه چنین راه دین سد مکن
به خیره همی نام خود بد مکن

که ناگه دلم را برآری زجای
همه دودمانت برآرم زپای

بگویم سخن های ناگفتنی
بسنبم گهرهای ناسفتنی

که چون بود بیخ و تبار قجر
چگونه به شام آوریدند سر

به تاتار بهر چه آمیختند
زشام از برای چه بگریختند

مرا هست تاریخی اندر اروپ
به قوت فزونتر زتوپ کروپ

مبادا که آن نامه افشان شود
که بیخ و تبارت پریشان شود

همان به که خاموش سازی مرا
زکینه فراموش سازی مرا