هوش مصنوعی: شاعر در این متن از نبود همدم و یار وفادار در جهان شکایت می‌کند. او در جستجوی وفا و دوستی در عالم پرحسرت، جز خار و نادانی نمی‌بیند. از نادانی و غم‌های جهان رنج می‌برد و احساس می‌کند که در این دنیا کسی نیست که درد او را درک کند. شاعر به عطار توصیه می‌کند که دل از کار جهان برکن، زیرا در این جهان کسی نیست که دل به کار دیگری ببندد.
رده سنی: 16+ این متن حاوی مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، موضوعات غم و اندوه و ناامیدی از جهان نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی بیشتری دارد تا به درستی درک شود.

غزل شمارهٔ ۵۷۹

دردا که ز یک همدم آثار نمی‌بینم
دل باز نمی‌یابم دلدار نمی‌بینم

در عالم پر حسرت بسیار بگردیدم
از خیل وفاداران دیار نمی‌بینم

در چار سوی عالم شش گوشهٔ توتویش
یک دوست نمی‌بینم یک یار نمی‌بینم

بسیار وفا جستم اندک قدم از هرکس
در روی زمین اندک بسیار نمی‌بینم

چندان که در آن وادی کردم طلب یک گل
در عرصهٔ این وادی جز خار نمی‌بینم

تا چند درین وادی بر جان و دلم لرزم
کانجا به دو جود جان را مقدار نمی‌بینم

تا چند ز نادانی دیوان جهان دارم
چون مورد درین دیوان جز مار نمی‌بینم

هر روز ازین دیوان صد غم برما آید
دردا که درین صد غم غمخوار نمی‌بینم

گر زانکه اثر بودی در روی زمین کس را
زانگونه اثر کم شد کاثار نمی‌بینم

عطار دلت بر کن از کار جهان کلی
کز کار جهان یک دل بر کار نمی‌بینم
وزن: مفعول مفاعیلن مفعول مفاعیلن (هزج مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۷۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۸۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.