هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عارفانه، زیبایی و جمال معشوق را توصیف می‌کند و از تأثیرات عمیق آن بر عاشقان و حتی طبیعت سخن می‌گوید. شاعر از زلف معشوق به عنوان طلسم بی‌قراری یاد می‌کند و جمال او را چنان می‌ستاید که حتی خورشید و ماه در برابر آن شرمسار می‌شوند. همچنین، شاعر از درد فراق و آرزوی وصال معشوق سخن می‌گوید و از او می‌خواهد که به عاشقان نگاهی کند و آنان را از رنج دور سازد.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عاشقانه و عارفانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از اصطلاحات و تشبیهات پیچیده در شعر، نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.

غزل شمارهٔ ۶۳۵

ای روی تو شمع تاج داران
زلف تو طلسم بی‌قراران

اعجوبهٔ زلف خرده کارت
اغلوطهٔ ده بزرگواران

از عکس جمال جان فزایت
خورشید و قمر ز شرمساران

در پیش رخت پیاده گشته
از بهر سجود شهسواران

چون تو به کمال رخ نمایی
ناقص گردند اختیاران

یک ذره غم تو خوشتر آید
از نقد حضور غمگساران

بیکاره بمانده‌اند جمله
در شیوهٔ تو شگرف کاران

در راه تو نام و ننگ بازند
از ننگ وجود نامداران

از نرگس توست نیست از می
مخموری چشم پر خماران

گر جان به طلسم زلف بردی
بر جان نکنند تیرباران

تو دشمن جان دوستانی
با تو چه کنند دوستداران

اندک سوی من نگر اگرچه
بسیار شدند خواستاران

تا چند ز گوهر وصالت
نومید شوند امیدواران

در ده می صاف وصل یکبار
تا باز رهند دردخواران

عطار ز یک گل وصالت
بلبل گردد به نوبهاران
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۵
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۳۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۳۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.