جهان، جان فشاند چو روی تو بیند
نه روی تو، گر خاک گوی تو بیند

نه بیند صبا رنگ گل با رخ تو
وگر نیز، بیند به روی تو بیند

سمن زار جان، چون سحر خوش بخندد
چو خورشید گلرنگ خوی تو بیند

دل و دیده را دایم این کار باشد
که سوی تو پوید بسوی تو بیند

مبیناد رویت اثیر ار نه چشمش
دو عالم به یک تار موی تو بیند