ای شکرخای شده گوش از تو
رخ ماه آمده شب پوش از تو

از لطافت چو خیالی که شبی
پر نکردست کس آغوش از تو

شام را غالیه در زلف ز تست
ماه را غاشیه بر دوش از تو

ملک سلطان سپرم گر ببرم
بدو بوسه من مدهوش از تو

سبز پوشان فلک مست شدند
موی مشکین زبر و دوش از تو

چون تو ساقی شدیم ساغر گفت
کآب حیوان زمن و نوش از تو

گریه میزد چو سخن میگفتی
عقل در بارگه گوش از تو

چون فرو ماند دل و هوش اثیر
عاریت خواست دل و هوش از تو