ای مبارک بنا چه خوش جائی
که همی سر به آسمان سائی

چشم را بس بلند بارگهی
طبع را برگشاده صحرائی

در خورد بوستان سرای ترا
زهره و مشتری تماشائی

جام گیتی نمای رامانی
که همی هر چه هست بنمائی

تا نبیند ترا کجا داند
مردم دیده قدر بینائی

اوج خورشید ملک منظر تست
نه بنائی که برج جوزائی

جای صاحب تو مانیا تا حشر
ای نظر گشته از تو هر جائی

نیک دلخواهی و چنین که توئی
خاص سلطان شرع را شائی

حسن احمد آنکه یک جودش
طی کند نام حاتم طائی

آنکه در باغ جود چون گل بخت
نه دو روئی کند نه رعنائی

صورت دولتش بدید چه گفت
گفت رو ماتوئیم و تو مائی

روزگارش باوج گردون برد
ای مخالف چرا نیاسائی

شرم بادت چو کلک و نی تاکی
آب سائی و باد پیمائی

ایکه چون ماه از میان نجوم
از بزرگان ملک پیدائی

زرچه بخشی اگر نه خورشیدی
در چه پاشی اگر نه دریائی

با بقای تو چرخ رهگذری
پیش رای تو عقل سودائی

بس رویها کند فلک تا شب
هر کرا بامداد پیش آئی

بولی و عدو عطا و خطا
هم ببخشی و هم ببخشائی

سرو آزاد را توان پیراست
سرو آزادگی تو پیرائی

تا پذیرد بنای خانه جان
استواری بگاه برنائی

باد چندان بقای دولت تو
که چنین صد بنا بفرمائی

زره آبگیر باز کنی
گره روزگار بگشائی