هوای خاک درت باز در سر افتادست
ز هر چه هست مرا این هوا در افتادست

مرا چه کار به از آه و ناله است کنون
که کار با تو چو شوخ ستمگر افتادست

چرا ز چشم تو بر من نمی افتد نظری
مگر که قاعده مردمی در افتادست

ز زلف یار صبا تا گشاده است گره
گره به کار دل درد پرور افتادست

من از کجا و نجات از بلا چنین که دلم
به دام آن سر زلف معنبر افتادست

ز ذوق عشق بتان نیست عقل را خبری
چرا که رتبه ی این ذوق برتر افتادست

فتاده است فضولی به خاک رهگذرت
بیا که بی تو غریبی به بستر افتادست