دل درون سینه دردت را بجان می پرورد
ذوق می بیند ازان هر دم ازان می پرورد

عاقبت معلوم شد بهر سکانت بوده است
این که جسم ناتوانم استخوان می پرورد

لعل اشک لاله گون پرورده چشم منست
کی بدین رونق بود لعلی که کان می پرورد

چون نریزد با خیال خط او چشمم سرشک
سبزه دارد بآن آب روان می پرورد

چون قدت ناید اگر سازد بدین عالم روان
هر نهالی را که رضوان در جنان می پرورد

نعمت دنیا بجاهل گر رسد نبود عجب
هست عادت طفل را لطف زنان می پرورد

دیده و دل را فضولی می دهد خون از جگر
دشمنان خویش را بنگر چه سان می پرورد