گفتمش دل ز غمت زار و حزین می باید
گفت آری سخن اینست چنین می باید

گفتمش چشم تو در گوشه ابرو چه خوشست
گفت پاکیزه نظر گوشه نشین می باید

گفتمش بهر چه از من بربودی دل و دین
گفت شیدای بتان بی دل و دین می باید

گفتم افتاده خود را بچه سان می خواهی
گفت رسوا شده روی زمین می باید

گفتمش نور خدا در مه رویت پیداست
گفت پیداست ولی چشم یقین می باید

گفتم از چین سر زلف خودم تاری بخش
گفت این دلشده را نافه چین می باید

گفتمش هست فضولی ز غلامان درت
گفت کو شاهد او داغ جبین می باید