گهی که در غم آن گلعذار می گریم
بصورت ناله چو ابر بهار می گریم

ز چرخ می گذرد های های گریه من
شبی که بی مه خود زار زار می گریم

چه سود منع من ای همنشین چو می دانی
که بی قرارم و بی اختیار می گریم

مراست گریه ز بسیاری جفای رقیب
مگو که از کمی لطف یار می گریم

چو عاقلی ز من ای آفتاب حسن چه سود
ازین که شب همه شب شمع وار می گریم

چو شمع گریه من نیست بهر روز وصال
ز جان گدازی شبهای تار می گریم

ز روزگار فضولی شکایتی دارم
عجب مدار که از روزگار می گریم

«فضولی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir