تا بدرد عشق جان از تن نمی آید برون
درد عشق او ز جان من نمی آید برون

دانه اشکم بخوناب جگر پرورده است
اینچنین لعلی ز هر معدن نمی آید برون

نخل قدت را طراوت از ریاض جنت است
اینچنین سروی ز هر گلشن نمی آید برون

گر بگلزاری در آیی تیغ بر کف ز انفعال
گل نمی روید دگر سوسن نمی آید برون

با تبسم می کشم گفتی مرا هر دم ز غم
چون نمیرم زین ادا کشتن نمی آید برون

لب ز شرح سوز دل بستیم و جای حیرت است
سوخت خانه دودی از روزن نمی آید برون

گر فضولی ترک عشق دوست گیرد دور نیست
چون کند از عهده دشمن نمی آید برون