بهست گور و کفن از قبا و پیرهنی
که پاره پاره نسازند بهر سیم تنی

بتیغ محنت شیرین لبان که دارد تاب
مگر زمانه بسازد ز سنگ کوهکنی

به پنبه های جراحت نهان چراست تنم
چو نیست رسم که باشد شهید را کفنی

مرا مکش به جفا و ستم که می باید
ستمگری چو تویی را جفا کشی چو منی

خدایرا مده آن زلف پرشکن بر باد
که منزل دل آشفته است هر شکنی

به لطف غنچه مثال دهان تنگ تو نیست
درین که هست چنین نیست غنچه را سخنی

غم خط تو فضولی ز دل برون نکند
که هست جای چنان سبزه چنین چمنی