هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی به توصیف زیبایی‌های معشوق و احساسات شاعر نسبت به او می‌پردازد. شاعر از چهره‌ی زیبا، موهای سیاه، لب و دندان معشوق سخن می‌گوید و عشق خود را با تعابیر عرفانی و مذهبی مانند سوره‌ی کوثر و نور، کعبه‌ی وصل و تسبیح بیان می‌کند. همچنین، او از رنج دوری و سختی‌های راه عشق می‌گوید.
رده سنی: 16+ متن شامل مفاهیم عرفانی و ادبی پیچیده‌ای است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از تعابیر و تشبیهات نیاز به دانش ادبی و فرهنگی دارد.

شمارهٔ ۱۳۰

قمر از روی تو دارد خبری، می گویند
هست خود، روی نکو چون قمری، می گویند

قصد زلف سیهت کار هواداران است
که به هریک سر مو، ترک سری می گویند

سوره کوثر و نور است لب و رخسارت
گرچه این را گل و آن را شکری می گویند

عزت و سلطنت و قدر و شرف بس که مرا
بر سر کوی توام خاک دری می گویند

شیوه چشم سیاه تو چه داند هرکس
راز این نکته ز صاحب نظری می گویند

(لب و دندان تو روح است و سخن های تو در
دیگران گرچه عقیق و گهری می گویند)

ذکر تسبیح رخ و زلف تو در خلوت دل
عاشقانت همه شام و سحری می گویند

کعبه وصل چو دور است و سلامت منزل
قطع این راه به خوف و خطری می گویند

زعفران است رخ و گوهر اشکم یاقوت
گرچه این را دگران سیم و زری می گویند

در دل یار نکرد آه نسیمی اثری
گرچه هست آه سحر را اثری می گویند
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۲۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.