مرا بخانه درون کودکی بسن دو سال
بود خجسته و فرخ رخ و بدیع جمال

دو هفته ماهی کاندر دو سالگی او را
ز روی و ابرو باشد دو بدر با دو هلال

بعهد مهد رخش را دو لعل عیسی دم
نوشته زایت آتافی الکتاب مثال

ز نام عیسی مریم ورا ستوده لقب
ز دست موسی عمران ورا خجسته جمال

همی چو موسی زو غرقه لشکر فرعون
همی چو عیسی زو خسته پیکر دجال

بنام عیسی و با دست موسی است ولیک
گرفته گوهر پاکش ز دست خضر زلال

رسوم و عادت اجداد از این پسر بینی
چنانچه عادت آساد بینی از اشبال

بسان فرخ سمندر زند در آتش پر
چو بچه بط در آب برگشاید بال

گهی بگرید بی من دو دیده اش از شوق
گهی بخندد با من لبش بحسن مقال

بظاهر ارچه مرا میوه دلست ولیک
ریاض فضل و هنر را بود خجسته نهال

نزاده زال فلک پوری اینچنین که بود
بکودکی در بافر و برز رستم زال

یمین صدق فلک با بزرگ گوهر اوست
ولی ز خردی نشناخته یمین ز شمال

بجای شیر ز پستان همی بنوشد خون
ز ساق شیر چو طفلان خرد کعب غزال

بشوخ چشمی پیران و سالخوردانرا
فریب داده لبش با وجود خردی سال

نه القربی فی عین امها حسناء
شنیده ام من و بستایمش بحسن مقال

که هم عصامش ستوار شد ز ترک حرام
که هم عظامش محکم شد از نژاد حلال

شهید فکر درونش نباهت اب و ام
گواه فضل برونش شباهت عم و خال

ز پای تا سر جان و دل است و دانش و هوش
گر آدم ایدون بودی ز طینت صلصال

نه خون خورد ز جفای زمانه چون پیران
نه گریه سرکند از بهر شیر چون اطفال

روان بدانش پرورده هوش از او خرسند
زبان بگفتن نگشوده عقل پیشش لال

دلش معاینه کوهی است ز آهن و پولاد
اگر ز آهن و پولاد دیده ای تو جبال

اگرچه او ز هنر زاده چون گهر ز صدف
هنر بزاید از او چو صفا ز آب زلال

چنانکه حربا بر آفتاب می نکرد
بروی من نگرد از طلوع تا بزوال

ز بانگ شیر نترسد که زهره شیران
همی بدرد سهمش به رزمگاه رجال

ولی ز بانک من و از نگاه من گه خشم
دلش بلرزد چون کوه آهن از زلزال

چنانکه لاله تر از نسیم باد صبا
همی بلرزد در جویبار باغ شمال

بهشت روی زمین رشک آسمان برین
ریاض امن و امان بوستان فضل و کمال

یکی جهان صفا پر ز بوی و رنگ و نگار
یکی سپهر سنا پر ز کوکب اقبال

بهار خلخ و کشمیر و جایگاه صنم
نگارخانه ارژنگ و خوابگاه غزال

بدوش نار ونانش ملمعی رایت
بپای نسترنانش مرصعی خلخال

بنفشه تر همچون ستاره شب هجر
شکوفه نو چون مهر بامداد وصال

بطره سنبل شوخش چو شاهدی شنگول
بدیده نرگس مستش چو جادوئی محتال

یکی گشوده گره با دو صد کرشمه و ناز
یکی نموده نظر با هزار غنج و دلال

فتاده لبلاب اندر گلوی رز گوئی
عبا بگردن خالد فکنده است بلال

بسان قمری چون ابن بابویه قمی
حدیث طوطی همچون علی عبدالعال

یکی نماید توضیح آیت الکرسی
یکی سراید تفسیر سوره انفال

بروی سبزه غزالان عنبربن نافه
فراز شاخان مرغان نازنین پر و بال

نه شیر تیز کند بهر آهوان دندان
نه باز باز کند بهر تیهوان چنگال

کنار باغ پر از میوه های گوناگون
چنانچه گوئی صحنی است پر ز برگ و نوال

و یا نهاده در ایوان مرد بازرگان
هزار خرمن گوهر هزار مخزن مال

ز شاخسار درون بسکه بیخت لعل و گهر
در آبگیر درون بسکه ریخت آب زلال

یکی بطره عذرا همی شده است نظیر
یکی بدیده وامق همی شده است همال

جهیدن آب از آن فوارگان بینی
چنانکه می بجهد از ضمیر مرد خیال

چو نقطه ای بدل نون کز او الف سازی
وز آن الف بطرازی هزار صورت دال

چو آفتاب برآید بشکل قوس و قزح
در او به بینی هر ساعتی قسی و نبال

کمان رستم زال است و تیرش از سم گور
پر از قوادم سیمرغ و زه ز طره زال

معاینه قطراتی که باژگونه چکد
در آبگیری کز آب صاف مالامال

گهی بساید مرسیم ساده در هاون
گهی ببیزد الماس سوده در غربال

ببیخت گوئی بر سینه بتان گوهر
بریخت گوئی بر سطح آبگینه لئال

و یا چو شقشقه بختیان بازل صعب
که از دهان بدر آورده در قحط رجال

و یا چو فیلی کرده بر آسمان خرطوم
چنانکه دیدی پیلان مست را به جدال

و یا تو گوئی طفلان خورد بر بانوج
همی زنند معلق بعادت اطفال

و یا چو شمعی افروخته بسیمین طاس
و یا ز سیماب اندر یکی خجسته نهال

و یا چو خیمه ای از لؤلؤ منضدتر
بسطح سیمین با سیمگون عروض و حبال

و یا تو گوئی مرعوفکی بود منزوف
که خون بجوشدش از مغز و اکحل و قیفال

شنیده بودم کاین باغ یکدو ماهی پیش
خراب بودی و ویران ز گردش مه و سال

درست گفتی از طاق کسری و پرویز
دمن بجای همی ماند و تیره گون اطلال

چنانکه خواندی در شعر طرفه ابن العبد
بدست خوبان رسمی بجای مانده ز خال

بدی میانه آجام و طرف انهارش
کنام ضیغم و ثعبان و حجر رقش و صلال

بغیر خاربن خمط و، اثل و سدر قلیل
نه داشت خرم شاخ و نه برکشیده نهال

یکی زمینی بد سوخته ز تف سموم
یکی فضائی بدکوفته ز باد شمال

گیا نرسته در او چون درون خارجیان
که می نرسته در او برگ مهر احمد و آل

همه شفا جرف ها ربوده این نهار
کنون شکوفه مطلول رسته زان اطلال

حدیث مرعی سعدان و مآء صدرا را
اگر شنیدی و خواندی ز مجمع الامثال

ببین که ربع و دمن شد ربیع و قاع بقاع
حمأحمی شد و صلصال مملو از سلسال

قصور عالیه بینی ز بوستان بقا
قطوف دانیه چینی ز شاخسار کمال

ز دست همت فرخ امیرزاده راد
گیاشجر شد سیم و زر است سنگ و سفال

ستوده سلطان عبدالمجید آنکه بود
امیر آخور شهزاده خجسته خصال

هیون طبع زبون راز مهر کرده مهار
ستور نفس حرون راز عقل بسته عقال

پس سواری شهزاد بلند اختر
شود مر او را هم از بلندی و اقبال

سپهر توسن و خورشید زین و زهره رکاب
هلال سیمین نعل و مجره تنگ و دوال

برای مدح تو ای میر اشرف امجد
خجسته مطلعی آرم برون ز بحر خیال