از آندمی که پدیدار گشت هوش نخست
پی نماز کمر بست پیش یزدان چست

چو سرور است شد و چون بنفشه سر در پیش
چو غنچه دوخت لب از گفتگوی و چون گل رست

سپس بگفته یزدان شد از سپهر بخاک
نشست در سر دانا و مغز او را شست

ز کردگار رسیدش بگوش جان فر تاب
که پیشوای جهانی و گفته گفته تست

کجا که باشی کفشیر هر شکسته کنی
کجا که نیستی آنجا شکسته است درست

بگیر پورا دامان هوش و دست خرد
مگیر گفت مرا یاوه و گزافه و سست

خرد رهی است کز او هر که هرچه جوید یافت
خرد رهیست کزان هرکه هرچه خواهد جست