هوش مصنوعی:
این متن یک شعر ستایش‌آمیز است که در آن شاعر به ستایش شخصی با القابی مانند مفخر دودمان تیمور، سوره فضل و آیت نور می‌پردازد. شاعر خود را بنده‌ای از درخت سرسبز توصیف می‌کند و از تلاش خود برای کسب نور، همچون موسی از درخت طور، سخن می‌گوید. او اخلاص خود را آشکار می‌داند و مهر محبوب را در سینه خود مانند میوه انگور پنهان شده می‌بیند. در پایان، شخص مورد ستایش را قطب رجای آدمیت و مرکز احتیاج جمهور می‌خواند.
رده سنی:
15+
این شعر دارای مفاهیم عرفانی و ادبی پیچیده است که برای درک کامل آن، مخاطب نیاز به دانش پایه‌ای در زمینه ادبیات فارسی و عرفان دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیه‌های پیچیده ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد.
شمارهٔ ۵۵
ای مفخر دودمان تیمور
ای سوره فضل و آیت نور
این بنده از آن درخت سرسبز
در صبح سپید و شام دیجور
اندر پی اقتباس نورم
همچون موسی ز نخله طور
اخلاص مرا بحضرت خود
دانی که عیان بود نه مستور
مهر تو درون سینه من
بنهفته چو می درون انگور
ای قطب رجای آدمیت
ای مرکز احتیاج جمهور
ای سوره فضل و آیت نور
این بنده از آن درخت سرسبز
در صبح سپید و شام دیجور
اندر پی اقتباس نورم
همچون موسی ز نخله طور
اخلاص مرا بحضرت خود
دانی که عیان بود نه مستور
مهر تو درون سینه من
بنهفته چو می درون انگور
ای قطب رجای آدمیت
ای مرکز احتیاج جمهور
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۵۴ - ترجمه از عربی
گوهر بعدی:شمارهٔ ۵۶ - بوزیر اوقاف وقت نگاشته است
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
