بیا که عید عرب جفت شد بعید عجم
رسید لشکر نوروز واضحی از پی هم

دو روز فرخ توأم بیکدیگر گشتند
چنانکه دولت و دین شد بیکدیگر توأم

لوای آل خلیل و درفش افریدون
فراشتند بیکجا برآسمان پرچم

ز استقامت این هر دو آشکارا بین
قوام دین عرب را ز شهریار عجم

نخفتم ای گل سیراب دوش تا بسحر
ز جور گیتی و از ترکتاز لشکر غم

بگوشم آمد از آهنگ مؤذن سحری
که ای ز دور جهان تن نژند و حال دژم

گرت شکنجه کند آسمان، مدار شکن
ورت خماند پیکر، منه برابر و هم

بگیر باده و بر چرخ دل منه که نماند
نه تاج بر سر کسری نه جام در کف جم

غمین مباش ز اوضاع روزگار و ببر
پناه بر در سالار دین و کهف امم

خدایگان خراسان علی بن موسی
جهان داد و دهش آسمان فضل و کرم

بآسمان و جهانش چسان کنم تشبیه
سیاه باد ورق سربریده باد قلم

که آسمان بدرش ذره ایست در بر مهر
جهان به حضرت وی قطره ای برابر یم