گر صد هزار بار گدازی در آتشم
پاکیزه تر شوم که زر ناب بیغشم

از باده امید تو مخمور و جرعه نوش
وز ساغر نوید تو سرمست و سرخوشم

گلگون ز اشک و زرد ز غم نیلی از فراق
بنگر یکی بصفحه چهر منقشم

گهچون دو چشم مست توبیمار و ناتوان
گاهی چو طره تو پریش و مشوشم

قدم چو ابروی تو کمان شد ولی نماند
جز تیر آه و ناله خدنگی بترکشم

جانا تو شاد و خوشدل و بیغم نشین که من
با انده تو شاد و بیاد تو دلخوشم

رویم چو خامه تار و زبانم بریده باد
گر همچو خامه از خط حکم تو سرکشم

سیر سپهر و همسری مهرم آرزوست
کی پای بند مهر غزالان مهوشم

هرگز فرامشت نکنم از دعای خیر
یادت بخیر ای که نمودی فرامشم

این می که ناچشیده مرا مست و خیره کرد
یارب چها رود گر از آن جرعه ای چشم

گفتم شبی بگوش امیری حدیث خویش
گفتا بهوش باش که من نیز بیهشم