منم و گوشه‌ای و سودایی
تن من جایی و دلم جایی

هر زمانم به عالمی میلی
هر دمم سوی شیوه‌ای رایی

مانده در انقلاب چون گردون
گاه شیبی و گاه بالایی

ساکن گوشهٔ جهان ز جهان
همچو من نیست هیچ تنهایی

ای عجب گرچه مانده‌ام تنها
مانده‌ام در میان غوغایی

رهزن من بسی شدند که من
راه گم کرده‌ام به صحرایی

کارم اکنون ز دست من بگذشت
که در افتاده‌ام به دریایی

نیست غرقه شدن درین دریا
کار هر نازکی و رعنایی

من سرگشته عمر خام طمع
می‌پزم بر کناره سودایی

مانده امروز با دلی پر خون
منتظر بر امید فردایی

الغیاث الغیاث زانکه ندید
کس چو عطار هیچ شیدایی