هوش مصنوعی:
این شعر در رثای سردار مکریان، معروف به سیف دین، سروده شده است. او فردی با هنر و سخنوری برجسته بود و در دفاع از ملک و دین شمشیر می‌کشید. اما تقدیر او را از دنیا برد. شاعر با تشبیه او به ماه و خورشید، از مرگش ابراز تأسف می‌کند و تاریخ رحلت او را با حسرت یادآوری می‌نماید.
رده سنی:
15+
این متن دارای مفاهیم عمیق ادبی و تاریخی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، اشاره به مفاهیمی مانند مرگ و تقدیر ممکن است برای گروه‌های سنی پایین نامناسب باشد.
شمارهٔ ۱۱۶
سردار مکریان که بدش نام سیف دین
اندر هنر متین شد و اندر سخن بلیغ
تیغی کشیده بود بر اعدای ملک و دین
اندر نیام کرد قضا آن کشیده تیغ
چون ماه بدر بود و سپهرش هلال کرد
یا آفتاب بود و نهان شد بزیر میغ
کلک امیری از پی تاریخ رحلتش
با خون دیده و دل بنوشت «صد دریغ »
اندر هنر متین شد و اندر سخن بلیغ
تیغی کشیده بود بر اعدای ملک و دین
اندر نیام کرد قضا آن کشیده تیغ
چون ماه بدر بود و سپهرش هلال کرد
یا آفتاب بود و نهان شد بزیر میغ
کلک امیری از پی تاریخ رحلتش
با خون دیده و دل بنوشت «صد دریغ »
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۱۵ - در جواب کسیکه از وی تلخنه دوغ خواسته فرماید
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۱۷ - در صفحه ۲۶۱ از کتاب تاریخ مختصر الدول
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
