کهن موبد پارسی دوش خواند
ز تاریخ تازی مر این تازه حرف

که چون معتمد بست رخت رحیل
ز ملک جهان معتضد بست طرف

خمارویه ترک را در سرای
یکی دختری بود مخمور طرف

پریچهره «قطرالندی » نام داشت
به لب شکر افشان به بالا شگرف

بدیدار روشن مهی تابناک
به فرهنگ و دانش همی پهن و ژرف

به کابین همی خواستش معتضد
دل و جان بدیدار او کرد صرف

دواج خلافت ازو یافت زیب
چو صهبای روشن به سیمینه ظرف

عقیقش بران تشنه برفاب داد
بسالیکه تاریخ آن گشت «برف »