هوش مصنوعی: این شعر بیانگر غم و ناامیدی شاعر از وضعیت خود و جامعه است. شاعر با بی‌تفاوتی به اتفاقات اطراف اشاره می‌کند و تأکید دارد که او و همفکرانش درگیر مشکلات عمیق‌تر و رنج‌های طولانی‌مدت هستند. او خود را مانند پرنده‌ای با بال شکسته توصیف می‌کند که از تقدیر ناراضی است و از فقدان امکانات اولیه زندگی رنج می‌برد. شاعر همچنین به ضعف و ناتوانی خود در برابر سرنوشت اشاره می‌کند و از بخت بد خود شکایت دارد.
رده سنی: 16+ متن حاوی مضامین عمیق غم و ناامیدی و انتقاد اجتماعی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر سنگین یا نامفهوم باشد. درک کامل این شعر نیاز به بلوغ فکری و تجربه بیشتری از زندگی دارد.

شمارهٔ ۹

ما را چه که باغ لاله دارد
ما را چه که خسته ناله دارد

ما را چه که گربه می کند تخم
ما را چه که گاو می زند شخم

ما را چه که گوش خر دراز است
ما را چه که چشم گرگ باز است

ما را چه که حمله می کند ببر
ما را چه که قطره بارد از ابر

ما را چه که میش بره دارد
ما را چه که اسب کره دار

ما را چه که بجنگ روس و ژاپن
یا حمله بالن و دراگن

ما در غم خویش ناله داریم
کاندوه هزار ساله داریم

هستیم چو مرغ پر شکسته
از تیر قضا نژند و خسته

نه جفت و نه آب و دانه داریم
نه لانه و نه آشیانه داریم

ما شکوه زبخت خویش داریم
زاری بدرون ریش داریم

ما پشه دام عنکبوتیم
باد برهوت بر بروتیم

پی توشه علم و مایه فن
افتاده بگرد بام و برزن

پی خاصیت کمال و تقوی
از فضل و هنر کنیم دعوی
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: مثنوی
تعداد ابیات: ۱۶
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۸ - بمناسبت تاجگذاری ۱۳۳۲
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.