دوشینه چو آن شوخ شد از باع به خانه
دلجوئی من کرد و نیاورد بهانه

وین قطعه که از طبع امیری است فرو خواند
در بحر هزج با دف و طنبور و چغانه

مفعول و مفاعیل و مفاعیل و مفاعیل
جان در هیجان آمد ازین وزن و ترانه

برجاس هدف باشد و کیش است کنانه
آماجگه آنجا که گذراند نشانه

دستور و کنارنگ وزیر آمد و والی
آدم مشیه باشد و حواع مشیانه

یفتر بود آن آب که پاکیزه و روشن
آوند بود ظرف و رکاب است چمانه

میکرب مزه و نشوه قرنتینه و پی لاد
آزاده سیامک غزل و صوت ترانه

کونسته عجز کش بغل و عانه زهار است
رمکان بود آن موی که روئیده زعانه

دلاک تو نکو شد و گوشاسب فرنجک
کفتور صبوری بغم اسطوره فسانه

و فتوک بود غاشیه و بخل ژکاره
در رفت مخارج شد و گنجینه خزانه

دند است دوائی که بود حب سلاطین
و آن نره گدائی که زند شاخ بشانه

فرشیم بود قسمت و پرگرد بود فصل
علت شوه و تیر شهاب است شخانه

ریواس بود چکری و خجلت چکس آمد
ده بوده بود عشر و لگام است دهانه

دوله است همان شرلتن و کاذب و دجال
خر مهره بود پاچی و کهنه است کنانه

آن خانه که سازی ز پی پیله تلبیار
تیماس بود جنگل و سردابه سغانه

ظرفی که چو حیوان بطرازند تلوک است
دروند بود ملحد و افسوس رسانه

مرد سمج مبرم رو سخت شلائین
طفلی که ز زهدان فکند مام فکانه

کفرا گل خرما و دلنگ است غلافش
رگزن کلک و سقف سرای است سمانه

طماع تلنگی و تلک گنده سال است
شاهین ترازوی زفانه است و زوانه