ای عادلی که دیده رعایای این دیار
عدل تو را معاینه، عفو تو را عیان

دی بودم، آرمیده ز غوغای مرد و زن
کامد یکی بحجره ی داعی ز راعیان

کامروز گاوی از رمه رم کرده سوی شهر
آمد مگر ندیده رعایت زراعیان

گویی بره ز مزرعه یی خورده خوشه یی
وین قصه را رسانده بگوش تو ساعیان

از عدل و عفو تا چه پسند آیدت کنون
غفلت راعیان و شفاعت ز داعیان