ای رسته از شکفتگی قد و خد تو
بر طرف باغ گل، بلب جویبار سرو

امروز، از نهال تو ریزان بر کرم
در هیچ عهد اگر چه نیاورده بار سرو

سال گذشته، رفت سخن اینکه سالهاست
تا برگرفته سایه ی خود زین دیار سرو

گفتی که: باغبان من آن نخل بند چین
در صحن باغ کاشته پیرار و پار سرو

آید بخنده چون ز سرشک سحاب گل
آید برقص چون ز نسیم بهار سرو

زان سروها، روان کنمت شانزده نهال
کاندر میان باغ، کشی در کنار سرو

غافل که بر سرم نفتد سایه از یکی
گر سرکشد ز گلشن گیتی هزار سرو

بودم خلاصه، بر سر یک پا ز شوق من
کآورد باغبان بهشتم سه چار سرو

کشتم بدست خود همه را جابجا، ولی
دیدم که مانده خالی چای چهار سرو

منهم، سه چار بیت ز سروت بلندتر
کردم روان، که ماند از آن شرمسار سرو

تا پرتو افگند بتموز و دی آفتاب
تا سایه گسترد بخزان و بهار سرو

روز و شبت، ز جام می و شاهدان مست
در دست آفتاب بود، درکنار سرو