هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عارفانه، توصیفی زیبا و پراحساس از معشوق و تأثیر عمیق او بر شاعر است. شاعر از زیبایی‌های معشوق، اضطراب و بی‌قراری خود در فراق او، و ناتوانی در برابر جذبه‌هایش سخن می‌گوید. تصاویر شاعرانه‌ای مانند اشک خونین، اضطراب دل، و مقایسه‌ی ابروی معشوق با محراب، از ویژگی‌های بارز این شعر هستند.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مضامین عاشقانه و عارفانه‌ی عمیق است که درک آن به بلوغ فکری و احساسی نیاز دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیه‌های پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

شمارهٔ ۵

ماه من هر گه کشاید طره لبلاب را
می برد از جعد هر زن گوش آب و تاب را

افکند از رتبه از رخ افکند جلباب را
درد انوار جمالش صافی مهتاب را

مصحف رویش که باشد از خط ریحان صنع
کاتب قدرت کجا ماند غلط اعراب را؟!

در غمش کلک دبیر قلب من خط می زند
از تپیدن اضطراب نسخه سیماب را!

می دواند ز اشک خونین هر زمان رود دلم
بی ابا بر روی من این طفل بی آداب را!

در چمن از طرز رفتارش چه می پرسی ز من
کز خرامش پای در زنجیر باشد آب را!

فرق بسیار است بین ما و زاهد در سجود
کی برابر می کنم با ابرویش محراب را؟!

کوه کن می کن بناخن کوه تن را از غمش
نغمه دیگر بود آهنگ این مضراب را

از هجوم اشک خود هر لحظه می ترسم کز آن
خاک این صحرا به سنگ آرد سر سیلاب را

روز و شب طغرل نوید انتظار مقدمش
می برد از چشم حیرانم چو مخمل خواب را
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.