تا کمند زلف او صد دل به یک مو می کشد
بار منت مرغ دل از خال هندو می کشد

مردم چشم مرا از شش جهت تسخیر کرد
بهر قتل عاشقان هم تیغ ابرو می کشد

خاک پای توسنش را توتیا کردم به چشم
سرمه اکنون دیده ام از خاک آن کو می کشد!

حاصل عشقم مرا شد رنگ زردی همچو کاه
کهربای جذب مهرش دل ز هر سو می کشد

نکهت روی گلش تصویر را بخشد حیات
در مشامش از نسیم او رسد بو می کشد!

از می شوقش به زاهد داد ساقی جرعه ای
از کمال بی خودی در خانقه هو می کشد

عکس چشم مست او طغرل به هنگام رقم
مانی و بهزاد با مژگان آهو می کشد!