هوش مصنوعی: این شعر از مولانا یا یکی از شاعران عارفانه سرا است که با استفاده از تصاویر شاعرانه مانند شبنم، دانه امید، صدف و آب نیسان، به موضوعاتی مانند عشق، امید، قناعت، رنج و تقدیر می‌پردازد. شاعر از ناپایداری دنیا، سختی‌های زندگی و تقدیر ناعادلانه شکایت می‌کند، اما در عین حال به مفاهیم عمیق عرفانی مانند مهر عدم و گرمی وجود اشاره دارد.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی موجود در شعر نیاز به درک و تجربه‌ی زندگی دارد که معمولاً نوجوانان زیر 16 سال ممکن است به‌راحتی متوجه نشوند. همچنین، برخی از اشارات انتزاعی و استعاری شعر برای سنین پایین‌تر ممکن است نامفهوم باشد.

شمارهٔ ۱۳۲

شبنم عرض ادب از چشم حیران ریختند
دانه امید را چون مهر یکسان ریختند

هر که شد همچون صدف در سعی سامان عمل
عاقبت اندر دهانش آب نیسان ریختند

از وجود خویش دارم گرمی مهر عدم
شبنم ما را چسان در باغ امکان ریختند؟

مخزن گنج قناعت بس که بی ابرام بود
آب روی خویش آخر این گدایان ریختند!

بس که در باغ جهان الفت پرست شبنمیم
از سرشک ما به عالم موج طوفان ریختند

مزرع ما در خور جمعیت دلها نبود
دانه سنبل به خاک ما پریشان ریختند

آبرو خواهی نشین در خلوت جیب ادب
آب گوهر را به دامن از گریبان ریختند

چون سراب از چشمه اش یک قطره ای ظاهر نشد
بر دل زاهد مگر آب از زمستان ریختند؟

گر چه در ملک سخن من طغرل احراری ام
لیک جام قسمتم از خاک توران ریختند
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۳۱
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.